Whitby

Aquí tedes unha imaxe de Whitby de hai tempo, máis ou menos có aspecto que tería na época en que transcorre Drácula. Na parte alta, á dereita, está a abadía, e xusto á esquerda a igrexa parroquial e o cemiterio que se describen no diario de Mina, ó comezo do capítulo VI.
"Xusto enriba da cidade están as ruinas da abadía de Whitby, que foi saqueada polos daneses, escenario dunha parte de Marmion, cando emparedan á moza. Son unhas ruinas nobles, cheas de detalles fermosos e románticos; hai unha lenda que di que nunha das fiestras aparécese unha dama de branco. Entre a abadía e a cidade hai outra igrexa, a parroquial, rodeada por un cemiterio cheo de tumbas".

Abadía e igrexa de Whitby

O pasaxeiro do Deméter

Se xa líchedes o capítulo VII, recoñeceredes a imaxe. Este é un fotograma de Nosferatu, de Murnau, un director de cine alemán que fixo unha versión muda de Drácula. Cambiou o nome das personaxes, incluído o do vampiro (ó que chamou Conde Orlock), para eludir o pago dos dereitos de autor, pero finalmente tivo que abonalos, trala denuncia presentada pola viúva de Stoker. Nos títulos de crédito, o actor que encarna ó vampiro aparece có nome de Max Schreck, sen que se saiba a ciencia certa quén era... Na primeira entrega de Batman, dirixida por Tim Burton, chámase así un dos principais persoaxes: iso, no mundo do cine, chámase "homenaxe". Para min, Nosferatu é a mellor das adaptacións de Drácula ó cine, e conste que non é por ser muda ou estar en blanco e negro. É que cada fotograma destila arte, poesía, sentimento.

Este é o retrato de Florence, a esposa de Bran Stoker, feito por Oscar Wilde, ó que se refería Patricia. Certamente, ten un aire doce e soñador, non exento de enerxía, que podería encaixar ben có carácter de Mina.
Qué día levo! Pola mañá cortei a cara toda: é o que ten afeitarse sen ver a túa imaxe reflexada no espello. De camiño ó traballo, rompe unha tubería de auga xunto á estrada. Media hora agardando a que o repararan. Como que non podo cruzar correntes de auga! E para rematar, chego á casa a mediodía e póñenme gambas "al ajillo". É para facerse cruces... o que poida, claro...

Postdata: Velaquí outro enlace sobre Drácula que nos enviou Patricia.

Henry Irving

Este é Henry irving, o actor inglés, amigo de Bram Stoker, a quen se refería Patricia no seu comentario. Pensouse, en efecto, que Bram Stoker puido tomalo como modelo para o seu retrato de Drácula.
Comentade, comentade sen medo. Falade do que vos parece o libro, o que vos gusta, o que non, se é agradable de ler, se vos custa facelo... O que queirades.
Polo que a min respecta, estouno disfrutando máis que as veces anteriores que o lin. Lástima que non haxa tronos nin relámpagos, ou que silbe o vento e empuxe os vidros da ventana, como se un morcego pasase rozándoa coas ás... Así da gusto ler, sentado en cama pola noite, cós pés quentiños e a imaxinación trotando polos montes Cárpatos, en medio da neve e dos lobos... Brrr...

Primeira reunión do Club de Lectura

O venres 13 de Marzo terá lugar a primeira reunión do Club de Lectura durante o segundo recreo no Salón de Actos do centro. Anímate e participa! Como xa te decatarías, amigo lector, o libro que che temos preparado no noso cofre é unha delicia, un auténtico tesouro: Drácula, de Bram Stoker.
Qué tés que perder? Non che custará nada. Se acaso, un pouco de tempo ... e sangue... Muahahahahahahahahahaaaaaaaaaaaaaaa...

Drácula, de Bram Stoker, publicada en Gran Bretaña en 1893, é unha novela de terror, herdeira daquelas novelas "góticas" de finais do século XVIII e principios do XIX que, en consonancia có Romanticismo e en oposición á estética da Ilustración, poñían a énfase nos elementos irracionais da natureza humana.
Para comprender cabalmente a novela, debemos ter en conta que transcurre en Londres, a finais do século XIX, é dicir, na capital da nación máis civilizada do planeta, nun país que podía presumir de estar á cabeza do avance científico e técnico, do liberalismo político e económico, en resumen, de tódolos saberes, experiencias e doutrinas que, en apenas douscentos anos, revolucionaran á Humanidade, abríndolle un horizonte de aparente progreso e benestar sen límites.
É neste contexto, tan civilizado e ilustrado, onde irrumpe bruscamente o Conde Drácula, arrastrando consigo tódalas forzas do mal e das tebras, tódolos terrores e supersticións que a ciencia e os avances técnicos debían ter enterrado para sempre.
Si, todo isto sucederá no corazón de Inglaterra, na mesma Europa avanzada que, poucos decenios despóis, coñeceu o terror da guerra de trincheiras, os bombardeos masivos sobre a población civil ou os campos de exterminio. Como di o propio Harker no seu diario, referíndose á patria de Drácula: "esta terra maldita, onde o Demo e os seus fillos aínda camiñan con pes terrenais"...
Claro que a novela de Stoker é moito, moito máis... Así que, benvidos, entrade nela voluntariamente e disfrutádea.

O Drácula histórico

Este é Vlad Draculea, ou Vlad "Tepes" ("O empalador"), noble rumano do século XV que naceu en Transilvania e foi príncipe desta rexión e de Valaquia. En Rumanía é recoñecido como un héroe nacional pola defensa da indepencia do seu país, en oposición ós turcos e a Hungría. Pero tamén é recordado pola súa extrema crueldade: de ahí o sobrenome de "Empalador", debido á súa afección por esta forma de execución.
Este é o personaxe histórico no que está baseado o Drácula de Bran Stoker, aínda que moi libremente.
Vlad viviu nunha época e nunha rexión azotada polas guerras, onde as torturas, as matanzas e os abusos dos poderosos eran correntes. Outro personaxe de Transilvania, tristemente célebre polos seus crimes e o seu "vampirismo" (durante anos, torturou e asasinou a ducias de mozas, para logo bañarse no seu sangue) foi a Condesa Erzebeth Bathory.
Nesta mesma páxina seguiremos publicando información ou enlaces a páxinas web interesantes, relacionadas coa nosa novela.

O castelo de Bran

Benvidos a Transilvania, a derradeira provincia conquistada polas lexións de Roma, en latín, a "terra máis aló dos bosques". De feito, o nome de "Rumanía" ven de ser este país o único do seu entorno que ten unha lingua derivada do latín.
Este é o castelo de Bran, un grande reclamo turístico que, tradicionalmente, é coñecido como o castelo de Drácula, aínda que a súa relación có personaxe é máis que dudosa.
Pero é bonito. Cómo será de noite, en inverno, cós montes cubertos de neve e os lobos esfameados ouveando preto das vilas? Ah, escoitádeos! Os fillos da noite... Qué música tan fermosa!...

O país de Drácula

"A rexión á que me dirixo atópase na fronteira de tres estados: Transilvania, Moldavia e Bukovina, en medio dos montes Cárpatos, unha das zonas máis salvaxes e menos coñecidas de Europa..."